Badie di Rosacis
(Ida Bortolussi Braida – Manzano 1998)


Dal balcon da me cusine,
jò ti viôt ogni matine.
Le gleseute dute blancje,
'e pâr pojade su le culine. 
Par curnîs, daûr di jè,
'e son i mons duç innevâs,
'e son i morârs par fà ombrene,
'e son i vignâi par fà vin bon. 
 

Tanç biei prâs atôr di jè,
sie in estât, che in primevere,
plens di rosis lôr 'e son.
Tanç stecùs pò in autun,
jè di unviâr 'e jè maron. 
Forsi le nêf 'e ven a cjatâle,
ancje cussì 'e sta benon
e, in tal prât ch'el è difûr,
cjalant in là si viôt el mar. 
 

Picinine 'e jè che culine,
ma par me l'è un biel cjanton.
In che glesie lâ a preâ
l'è tant biel, si po' polsâ.
Sante musiche si sint
in chei mûrs cussi antics,
cun dut el cûr si po' preâ. 


A San Josèf pò, su di là,
le mirinde si pò fâ
e pai prâs fa cori i ûs.
'E son barachins par spindi bês,
'e vendin lôr un pôc di dut:
i colàs, lis campanelis
e par fa contens mò duc’,
l'è un bon tai, ma di chel just. 
 

Luminade 'e jé di sere,
vistude a fieste a mi samee
simpri tant bièle jò le viôt.
Ogni dî mi jempli i vôi
a cjalâ chê cartuline
che jò 'o viôt
dal balcon da mê cusine.