une poesie al mês

Dicembar - Vìlia di Nadâl
(Versi di Luciano Bosio) 

Da lis monz, frede e lizere,
'e ven jù pe val la buere,
svole intor e po' 'e busine
in tè nape de cusine.

La buteghe dal pancor
la si nase, pal odôr
di gubanis ben quinzadis
che si slarge pa lis stradis.

Tes vetrinis: ciâr, polèz,
vin, zuiàtui, golosèz.
Ce che t' ùs, di dùt al è
e di dùt un alc e sé.

Il sartôr cu la gusiele
fin a gnòt al cus la tele,
speseant, parcè a Nadâl
scree parfìn il basoâl.

La parone 'e a un se fà,
jè si strussie pal gustà,
e sul fuc a cuei 'e mèt
la bruade cul musèt.

In tè ciase il fogolâr
al slontane fùr l'unviâr,
e dal zoc lùs e calôr
che si spandin dùt intôr.

Cu la stale e il frut e' al nàs
il presepio al done pàs,
e in tal cil, come un ferâl,
jè la stele di Nadâl.

Miezegnòt! Duc a madìns,
sorestans e contadìns;
e po' dopo, in ostarie,
tripis, vin... tante ligrie.